Сном прыбіраецца
горад няўлежны:
Рух, мітусьня, пыл і
гукі машын –
Ўсё распускаецца ў
мгле, паняверкаю
Зьзяюць вітрыны
аблудных сьвятынь.
Я не хаваюся ў
сьценах бясьпечных –
Штосьці шукаю ў
бязьлюдзьдзі цішынь.
Ў час, калі сонца
згасае, зьнікаюць і межы
Уяўнага.
І Ты ня сьпіш.
Адзін.
